عظیم قیچی ساز

روز جمعه، 29 اردیبهشت ماه 1396، برای من روزی به یاد ماندنی بود. نه به خاطر انتخابات و فضای سیاسی اون، بلکه به دلیل موفقیت مردی که تونست نام ایران رو در باشگاه هشت هزاری ها جاودانه کنه.

عظیم قیچی ساز عزیز! این موفقیت رو صمیمانه بهت تبریک می گم و امیدوارم به سلامت برگردی به کشورت که آغوش ما در اون روز برای استقبال از تو باز خواهد بود.

***

پی نوشت: دیروز 8 خرداد به استقبال عظیم قیچی ساز در فرودگاه امام خمینی رفتم. جمعیت زیادی از تهران و شهرهای دیگه آمده بودند. من هم با آخرین اتوبوس خودم را رسانده بودم. عظیم با گامهایی استوار آمد. جمعیت از شادی سر از پا نمی شناخت. همراه با مارش نظامی سرود ای ایران ای مرز پرگهر را خواندیم و هلهله کردیم. جمعیت اطراف عظیم خیلی فشرده بود اما من خیلی اتفاقی در یک لحظه خودم را در برابر او دیدم. وقتی که دسته گلم را به عظیم دادم و او با چشمان مهربانش به من نگاه کرد و با لهجه شیرینش به من گفت دست شما درد نکنه، فهمیدم که بهترین کار را کرده ام که به اینجا آمده ام. 

ساعتی بعد با اتوبوس های بانک سامان به میدان آرژانتین برگشتم و بلافاصله سوار اتوبوس شدم تا شب را در خانه ی خودم بخوابم. در راه برگشت به خانه، با خود فکر کردم که آن لحظه که به عظیم تبریک گفتم و دسته گلی را که رویش نوشته بودم «تقدیم به عظیم قیچی ساز، افتخار ایران» به او تقدیم کردم، ارزش تحمل این خستگی راه را داشت. 

عظیم عزیز! گامهایت استوار، راهت درست، و تنت سلامت باد!